Over mij

Zolang ik me kan herinneren heb ik een enorme angst voor bevallen gehad. Mijn oprechte overtuiging is heel lang geweest “hoe kan je zoiets overleven?!” Wel heb ik altijd een grote kinderwens gehad. Toen ik in 2019 voor het eerst zwanger was van onze dochter, voelde ik heel sterk dat ik iets met deze gedachten en gevoelens moest doen. Ik wilde dit niet meenemen tijdens mijn zwangerschap en bevalling. Ik gunde mijzelf en mijn kindje iets anders.
Ik heb een aantal coachingsessies gehad en dit heeft mij enorm gesteund in mijn proces. Door kennis op te doen over het geboorteproces en het vrouwenlichaam, de keuzes die je zelf kunt maken tijdens de bevalling en kraamtijd én het aankijken van mijn angsten, heb ik mijn gedachten en gevoelens over bevallen volledig weten te veranderen. En ondanks dat het niet helemaal liep zoals ik van tevoren had bedacht, heb ik een hele mooie bevalling gehad. Ik kijk hier met een enorm warm en positief gevoel terug, iets wat ik 9 maanden daarvoor niet had kunnen bedenken.

De bevalling van onze zoon liep heel anders. Toen ik bijna 38 weken zwanger was, werd ik plotseling heel erg ziek. Mijn bloeddruk was torenhoog en ik had een ondragelijke pijn in mijn middenrif. De ambulance heeft mij met spoed naar het ziekenhuis gebracht, waarbij ik onderweg naar de OK een episode kreeg. Uit bloedonderzoek bleek dat mijn nier- en leverwaarden afwijkend waren. Ik bleek een ernstige vorm van het HELLP-syndroom te hebben.

Er waren veel zorgen over zowel mij als mijn zoontje. Er is letterlijk tegen mijn man gezegd dat ze niet zeker wisten of we het beide wel zouden gaan halen. Uiteindelijk hebben ze mijn zoontje met een spoed keizersnede gehaald, waarbij ik volledig onder narcose was. Mijn zoontje kreeg direct zuurstof toegediend. Ook had hij een heel laag geboortegewicht en bleek dat hij hyperglycemie had.

Een lange periode van ziekenhuisopname volgde. Ik heb zelf twee dagen op de IC gelegen, waar ik geen actieve herinnering meer aan heb. Daarna heb ik nog 1,5 week op de gewone verpleegafdeling gelegen omdat mijn bloeddruk, ondanks de medicatie, maar niet omlaag ging. Mijn zoontje heeft uiteindelijk de eerste maand van zijn leven in het ziekenhuis gelegen. Toen hij eenmaal thuis was, hebben we de in maanden die volgden veel zorgen gehad. Hij kreeg mijn borstvoeding via een sonde omdat hij nog niet de kracht had om zelf te drinken, we moesten hem zelf medicijnen toedienen en regelmatig prikken op suiker.

Dit was een hele heftige periode voor ons gezin, waarin we lang in de overleefstand hebben gezeten. Naast het fysieke herstel, was ik ook heel snel overprikkeld en kon ik mij moeilijk concentreren. Het dieptepunt voor mij was dat het mij niet lukte om alleen thuis te zijn met mijn beide kinderen. Ik was totaal overprikkeld, kreeg niks voor elkaar, elk geluidje, elke “mama” was te veel. Ik kreeg hartkloppingen en ik ging zelfs een keer hyperventileren. Het gevoel dat je als moeder niet voor je kinderen kan zorgen, er niet voor ze kan zijn en ze niet kan verdragen is niet in woorden uit te drukken…..

Dit was het moment dat ik wist dat ik zo snel mogelijk hulp moest gaan zoeken. En dat heb ik gedaan. Ik heb het hersteltraject bij één van mijn lieve collega’s gevolgd en dit heeft een enorm grote invloed gehad op waar ik vandaag de dag sta. Al klinkt het heel cliché, maar beide bevallingen hebben mij ontzettend veel gebracht. Het besef hoe veerkrachtig je kan zijn en hoe je zelf de regie kunt pakken over de dingen die je meemaakt in het leven, ook al is dat vaak allesbehalve makkelijk.

Als ik terug kijk voel ik nu heel veel trots. Trots op mijn gezin, op hoe we dit samen allemaal hebben gedaan en nog steeds doen. Maar ook voel ik veel trots richting mijn lichaam, hoe het na  twee kinderen op de wereld te hebben gezet en een heftige ziekte weer hersteld is.

En ik ben trots op mezelf. Op waar ik nu sta , nadat ik het mezelf gegund heb om mijn angst voor de bevalling om te zetten in een prachtige bevalervaring en dat ik het mezelf gegund heb goed te herstellen van mijn heftige bevalling.

En ik gun jou dit ook, het kan namelijk echt anders! Dat beloof ik.

Heel veel liefs,

Chantal